Cultureel doen: Kura Hulanda en Westpunt

Laat ik direct nog een berichtje plaatsen met de rest van de invulling van mijn vrije dagen. Na een maand op dit eiland waren Marloes en ik het erover eens dat het tijd werd eens iets meer van het eiland te gaan bekijken.
Vorige week vrijdag hebben we samen met Peter een bezoek gebracht aan het museum Kura Hulanda. Nederlander Jacob Gelt Dekker heeft een aantal jaren een groot deel van het verwaarloosde Otrobanda (Willemstad) opgekocht en opgeknapt. Met de aanleg van een ruim plein, verschillende winkels en de bouw van een hotel en museum is dit stadsdeel er aanzienlijk op vooruit gegaan.
In het museum zijn kunstwerken (veelal houtsnijwerk, geen schilderijen) te zien van vroegere Afrikaanse koninkrijken. Verder is een groot gedeelte gewijd aan de slavernij. Met mijn ouders ben ik hier anderhalf jaar geleden ook geweest. Hoewel er weinig veranderd was in de collectie en de tentoonstellingen (zelfs de verzameling Anansi-poppen was nog exact hetzelfde) vond ik het opnieuw indrukwekkend en heb ik ook nieuwe dingen gezien, omdat je een tweede keer nou eenmaal altijd andere dingen ziet dan een eerste keer. Zie de foto’s..
Otrobanda is overigens niet te bereiken via de bekende pontjesbrug. Deze wordt gerenoveerd en dus kun je alleen van Punda naar Otrobanda komen met bootjes of via de hoge Julianabrug. De verwachting vooraf was dat de renovatie van de pontjesbrug tot eind maart zal duren, mijn eigen verwachting is dat ik hem voor eind mei – als ik weer terugvlieg – misschien wel, maar misschien ook wel niet te zien zal krijgen…

Gisteren (dinsdag) zijn Marloes en ik richting Westpunt gereden. We hebben het Shete Boka Park aan de noordkant van het eiland bezocht. Onderweg ernaar toe viel het me op dat het eiland zo enorm groen is. Toen ik hier anderhalf jaar geleden met mijn ouders was, was alles dor en bruin en waren cactussen het enige groene dat je zag langs de kant van de weg.
We hebben verschillende Bocas (letterlijk: monden) gezien, waar de zee met groot geweld binnenkomt en hoog opspat.
In de reisgids die ik had meegenomen lazen we over een klein strandje en een ‘lagoon’ waar het water rustiger zou zijn. Na een zoektocht van een half uur en een heel stuk over onverharde wegen, kwamen we inderdaad uit bij dit enige stuk aan de noordkust waar je kunt zwemmen. Deze plek stond verder nergens aangegeven en we hadden het strandje dan ook helemaal voor onszelf. Het mooiste stukje Curaçao dat ik tot nu toe heb gezien: een privé-strandje en rustig water met twintig meter verderop de enorme woeste zee.

Na een kleine week Carnavalsvakantie begint morgen het gewone schoolleven weer en zal ik tot de paasvakantie (13 t/m 23 april) mijn ochtenden doorbrengen op school, mijn middagen op het strand of op het terras van het internetcafé en vul ik mijn avonden met hardlopen, nakijken, voorbereiden en een beetje relaxen bij het zwembad. Zwaar leven hier…