Carnaval op Curaçao

Er zijn alweer bijna twee weken verstreken sinds mijn laatste berichtje. Ik zit al ruim een maand op dit mooie eiland! De tijd vliegt.
De afgelopen weken stonden in het teken van Carnaval.
Overal op het eiland waren hiervoor zogenaamde Jump-ins. Voor een paar gulden koop je van de organisatie een t-shirt in de categorie Scapino, je pimpt ‘m volledig (sommigen doen dat gewoon met de schaar, een paar knipjes en een kleine verandering van het model hier en daar, anderen gebruiken de naaimachine en maken er met stof en glitters een totaal ander t-shirt van) en vervolgens heb je ergens buiten samen met tientallen mensen die allemaal hetzelfde t-shirt dragen (anders kom je er niet in) een feestje als voorproefje op het carnaval.
Zondag 19 februari ben ik met Marloes en Eefje bij het kindercarnaval geweest. We hadden aanvankelijk het plan gewoon een dagje aan het strand te liggen, maar vonden dat we het als juffen-in-spe niet konden maken de kindervariant van dit festijn te missen. Met een voorraad water en voldoende geheugen op onze fototoestellen hebben we een uurtje gekeken naar de prachtige uitgedoste kinderen.
Het was een mooie voorbereiding op het Grote Carnaval van afgelopen zondag. Als Groningse heb ik geen benul van het carnaval in Nederland, maar hier gaat het ongeveer als volgt: meer dan 14 dagen van tevoren zetten de mensen met kettingen stoelen en banken aan de straten en straatlantaarns vast om op die manier alvast een plekje te reserveren voor het gebeuren.
De route van de optocht is zo’n zeven kilometer lang en begint officieel om 10.00 uur. (Dit betekent dus dat je er op Curaçao niet op hoeft te rekenen dat de eerste wagen voor 10.30 uur vertrekt.) Door de buitenwijken van Willemstad bereikt de stoet na zo’n zes uur het oude centrum, Otrobanda.
De mensen hebben hier dan al een groot deel van de in enorme koelboxen meegenomen voorraden bier weggewerkt. Ik stond met mijn huisgenoten vanaf twaalf uur bij het laatste gedeelte van de route en ook velen van hen waren rond een uurtje of vier al aardig ver heen. Ik was BOB en heb me uiteraard uiterst verantwoordelijk gedragen.
Na dus zo’n vier uurtjes wachten kwam de stoet voorbij, wat opnieuw zo’n vier uur in beslag nam. Onder begeleiding van harde muziek (en dan niet met een hoog polonaise-gehalte, maar met swingende Caribische klanken) lopen/dansen de verschillende groepen in laag tempo (ja, 7 kilometer in 6 uur dus..) voorbij. Zie de foto’s voor een verdere impressie..
Ik heb in ieder geval een geweldige dag gehad die bestond uit lang wachten, maar ook uit veel drinken, veel mensen, veel zon en veel muziek.