Wat een ontwikkelingen

Bereid je maar vast voor op een lang verhaal, want niet alleen is het al een tijd geleden dat ik iets heb geplaatst op mijn site, er is ook van alles gebeurd hier.
Laat ik met de grootste verandering beginnen: ik ben gestopt met mijn stage op de Dr. Albert Schweitzerbasisschool. Na de carnavalsvakantie heb ik het nog anderhalve week volgehouden en toen de knoop doorgehakt dat het beter was om te stoppen. Ik wil er op deze openbare site niet te veel over uitweiden, maar het komt erop neer dat ik geen plezier had in mijn stage en dat de manier van lesgeven niet bij mij past. De beslissing om te stoppen was zeker niet makkelijk, maar ik denk wel dat ik er goed aan heb gedaan en sta volledig achter mijn keuze.
In het weekend van 11 maart begon vervolgens de overweging hoe verder te gaan met mijn LIO. Kort heb ik er over gedacht naar huis terug te komen en mijn stage op een ‘normale’ Nederlandse school af te maken, maar ik kreeg van zoveel mensen te horen hoe onaangenaam het weer nog steeds is bij jullie, dat het me sowieso beter leek om nog een paar maanden van de zon te genieten.
Dus ben ik op zoek geweest naar een nieuwe stageplaats, want op de Albert Schweitzer was geen andere klas beschikbaar. Ik vond dit best leuk om te doen. Ik ben het eiland over gecrost en langs geweest bij verschillende Nederlandstalige basisscholen. Natuurlijk heb ik ook weer contact gezocht met Henk Pepping. De mensen die mijn stageontwikkelingen vorig jaar een beetje gevolgd hebben, kunnen zich zijn naam vast nog herinneren. Vorig jaar heb ik er namelijk ook al alles aan gedaan om bij hem op school te kunnen stagelopen. Hij is directeur van de Schroederschool, een particuliere school voor Nederlandse kinderen, van wie veelal de ouders voor één of meerdere jaren op Curaçao werken en die vervolgens weer teruggaan naar Nederlandse scholen. Ik heb hem direct 11 maart gemaild en dinsdag gebeld. Hij was in eerste instantie afwijzend, maar ik ben woensdag langs gegaan bij de school en kon toch een gesprek met hem hebben. Dit gesprek verliep gelukkig positief en hij zou zijn best doen mij in een klas te plaatsen. Donderdag belde hij me vervolgens wakker: of ik wilde komen invallen. Ik kon helaas niet, want de auto was kapot, maar het leek me al een goed teken dat hij me daarvoor belde. Gisteren kreeg ik inderdaad het verlossende telefoontje dat ik van harte welkom ben en dat ik maandag kan beginnen op de school waar ik in eerste instantie altijd heb willen stagelopen! Ik hoop dat ik de verwachtingen kan waarmaken, maar ik heb er in ieder geval heel veel zin in!!
Tot zover mijn stage. Ik hoop dat ik maandag een nieuwe start kan maken en dat deze stage me brengt wat ik ervan verwacht.

Zondag 5 maart ben ik met Peter, Kees, Eefje en Gerben naar het landhuis Ascension geweest. Dit landhuis is alleen op de eerste zondag van de maand open. Ik nam aan dat iets wat maar één dag in de maand open was, wel bijzonder zou moeten zijn. Het was er gezellig, met allerlei kraampjes, live muziek en een eettentje, maar het landhuis zelf vond ik niet zo bijzonder. De gemiddelde leeftijd van het publiek was 50+, wat maakte dat wij ons niet echt thuis voelden.
Met Peter en Kees heb ik vervolgens de eerste route gelopen uit de Hikegids die ik kreeg van mijn teamgenootjes. De route zou 3,5 km zijn, maar hij was zeker 2x zo lang. Desalniettemin vond ik het heerlijk op de smalle onverharde paadjes de weg te zoeken. Kletsend en lachend stonden we versteld van de dingen die we tegenkwamen (een gedumpt paard, waarvan we later nog een foto in de krant zagen, een televisie, verschillende schoenen en slippers..) en waanden we ons alleen op de wereld.
’s Middags hebben we vervolgens lekker aan het strand van Cas Abou gelegen tussen de locals, waar mijn gedachten door de MP3 speler van Gerben vol Nederlandstalige meezingers tevreden teruggingen naar Café De Twee.

Zondag 12 maart ben ik opnieuw de natuur in getrokken met Peter en Daniël. We hebben anderhalf uur gelopen over de uitgestrekte Hato-vlakte, lekkere pannenkoeken met ijs gegeten in het landhuis Daniël, de krant gelezen en vervolgens bij Habitat heerlijk aan het zwembad gelegen. In dit appartementencomplex verbleef ik anderhalf jaar geleden met mijn ouders en Gerard en ik vond het erg leuk en lekker om er terug te zijn. Ik was vergeten hoe heerlijk het er was, het ruim opgezette, rustige park met het zwembad waar je uren kunt uitkijken over zee. Ook hier was trouwens helemaal niets veranderd in anderhalf jaar. Zelfs de steelband in het restaurant was nog dezelfde en had nog hetzelfde repertoire.

Dinsdagmiddag heb ik gewinkeld, ideeën opgedaan voor souvenirs voor iedereen (en Arnoel nieuwsgierig gemaakt) en vervolgens min of meer per ongeluk aangeschoven bij Inter – Ajax wat bij een Nederlands café buiten op groot scherm te zien was.
Gisteravond draaide DJ Jean op Mambo. Natuurlijk ben ik met een groep ook daar naar toe geweest, ‘vanochtend’ werd ik om half één wakker en op dit moment ben ik dus een beetje brak. Maar prima stemming om achter m’n laptopje, op het terras, in de zon, met een muziekje erbij, dit verhaal te typen.
Straks ga ik nog lekker volleyballen. Het niveau van het team waar ik bij train is zeker Hoofdklasse waardig, dus dat gaat prima. Ik ben de enige macamba (blanke Nederlandse) en de training is volledig in het Papiaments, maar ik vind het heel leuk om ook dit mee te maken.

Verder wil ik nog lang niet naar huis. Ik voel me prima thuis op Curaçao. Ik ken de weg en voel me heerlijk vrij, toerend over dit eiland in de zon, raampje open, radio aan. Ik kan ook nog niet naar huis, want ik wil nog veel te veel doen hier. Je kunt hier op z’n ‘ACLO’s’ verschillende cursussen doen (alleen werkt de borgregeling helaas iets anders: gewoon betalen ;)) Ik ben begonnen met een cursus salsadansen en morgen begin ik met een cursus catamaranzeilen. Verder wil ik nog leren surfen en natuurlijk mijn duikbrevet halen. Ik wil nog met een huisgenootje een weekend naar Bonaire en een dag naar klein Curaçao, een onbewoond eiland aan de oostkant van Curaçao, de Christoffelberg nog eens beklimmen, paardrijden in het Christoffelpark, alle stranden en baaitjes bezoeken (dat zijn er zo’n 70 en ik ben nog niet op de helft), op verschillende plaatsen duiken, meer hiketochten uit mijn boekje proberen, eten bij befaamde restaurants en iedere kroeg en uitgaansgelegenheid van ‘binnen’ (alles is natuurlijk in de open lucht, onder de sterren, warm zat hier) zien.

Hier laat ik het voor nu even bij. Ik wil nogmaals de mensen die me de afgelopen week tijdens alle stageshit gesteund en geholpen hebben met telefoontjes, mailtjes en smsjes van harte bedanken. Heimwee heb ik niet, want daarvoor is het veel te hard genieten hier, maar het doet goed te weten dat er zoveel mensen aan je denken en van wie je zeker weet dat ze er zullen zijn als je weer terugkomt in Nederland.


Mi ta hopi kontentu i turkosbon pa boso tus.
Ik ben heel blij en al het beste voor jullie allemaal.